Ικανοποιημένος θα πρέπει να αισθάνεται ο ΑΡΗΣ μας με το βαθμό της ισοπαλίας κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης και θα πως θα μπορούσε να νιώσει διαφορετικά μετά από ότι μας έδειξε στα περίπου 95’ αγωνιστικής δράσης. Χωρίς πλάνο, χωρίς εντάσεις και με παίκτη λιγότερο από το 24’ το μόνο που του απέμεινε ήταν οι αποκρούσεις του Διούδη και η τύχη του που τον γλίτωσε από το γκολ. Πιο λίγο κόσμο από κάθε άλλο παιχνίδι με τους περισσότερους με τη λήξη του αγώνα να ξεσπάνε δικαιολογημένα σε αποδοκιμασίες.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Με τις επιλογές του Χιμένεθ για το αρχικό σχήμα να δείχνουν ότι ο στόχος ήταν ο έλεγχος του ρυθμού που σταδιακά θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη νίκη, ο ΑΡΗΣ μπήκε στο παιχνίδι κάνοντας μια από τα ίδια. Αργή ανάπτυξη, ανούσια κυκλοφορίας της μπάλας προς τα πίσω, στατικότητα και ένα ποδόσφαιρο που κοίμιζε τον οποιοδήποτε που το παρακολουθούσε. Οι αντίπαλοι μας από την άλλη με υψηλή πίεση και παίκτες με περίσσια αποφασιστικότητα ξεζούμιζαν κάθε κατάσταση που παρουσιαζόταν μπροστά τους για να γίνουν απειλητικοί. Το δοκάρι στο 7’ ήταν το πρώτο καμπανάκι κινδύνου που πέρασε χωρίς να ακουσθεί από κανέναν μιας και στη συνέχεια τίποτα δεν άλλαξε. Αντιθέτως η κακή στιγμή της αποβολής του Γαλανόπουλου στο 24’ εκτόξευσε τον δείκτη της δυσκολίας.

ΔΙΟΥΔΗΣ, ΔΟΚΑΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΟΣ

Το να παίζεις με αριθμητικό μειονέκτημα είναι πάντα μια συνθήκη δύσκολη, παρακολουθώντας το παιχνίδι όμως ένιωθες ότι μάλλον είχαμε μείνει με 8 ή 9 παίκτες και το να παίξεις ποδόσφαιρο έμοιαζε ανέφικτο. Στο 56’ στην μοναδική ουσιαστική ευκαιρία που είχαμε σε όλο τον αγώνα ο Σούντμπεργκ αν και έπιασε καλά την κεφαλιά δεν κατάφερε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα και το 0-0 παρέμεινε μέχρι τέλος. Παρέμεινε μέχρι το τέλος γιατί ο Διούδης πραγματοποίησε την πιο ουσιαστική εμφάνιση του και άλλες 2 φορές η μπάλα κατέληξε στο δοκάρι αντί για τα δίχτυα μας. Τα 3’ καθυστέρησης και το βιαστικό σφύριγμα της λήξης το υποδεχθήκαμε με ανακούφιση σε μια ακόμη αναμέτρηση που δεν δικαιούμασταν απολύτως τίποτα.

ΣΑΝ «ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ» ΚΑΙ Ο ΧΙΜΕΝΕΘ

Αρκετές φορές έχουμε τονίσει το δύσκολο έργο που έχει αναλάβει ο Χιμένεθ με τις συνθήκες που επικρατούν στον φετινό ΑΡΗ. Κάπου όμως και ο Ισπανός προπονητής φαίνεται να έχει χάσει το νόημα και να προσπαθεί με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο να γυρίσει τον διακόπτη στην ομάδα. Η εμμονή στο να προσπαθεί να αξιοποιήσει συγκεκριμένους παίκτες όπως τον Σίστο, τον Μορουτσάν, τον Αλφαρέλα, τον Φατιγκά ακόμη και τον Μόντσου με τον ίδιο τρόπο δεν οδηγεί πουθενά. Μια ομάδα με μια παθητική αμυντικογενή λογική κομμένη στα 2 και παίκτες ανήμπορους να δημιουργήσουν και να πάρουν πρωτοβουλίες που θα οδηγήσουν στο γκολ. Φταίει ο Μόντσου που με κάθε ευκαιρία παγώνει τον ρυθμό και γυρίζει την μπάλα πίσω; Αν ναι ας κάτσει στον πάγκο. Φταίει ο Σίστο και ο Μορουτσάν που ναι μεν δείχνουν μια συνέπεια στην άμυνα αλλά πιέζουν ανούσια τους αντιπάλους; Φταίει ο Μορόν που είναι απελπιστικά μόνος στην επίθεση; Και όλα τα παραπάνω δεν είναι καινούργια. Είναι μια επαναλαμβανόμενη κακή εικόνα που δεν οδηγεί πουθενά. Θέλει αλλαγές και επειδή η μεταγραφική περίοδος αργεί για να αλλάξουν τα πρόσωπα θα πρέπει να αλλάξει το πλάνο. Και αυτό το πλάνο είναι στο χέρι του Χιμένεθ και μόνο. Αν δεν αλλάξει το πλάνο δεν θα αλλάξει αυτό που βλέπουμε. Τόσο απλά. Το να χρεώσεις το σημερινό(ή και τα προηγούμενα) σε 3-4 παίκτες μάλλον οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

Σε αγωνιστικό αδιέξοδο παραμένει ο ΑΡΗΣ μας που αγνοεί από τα μέσα Σεπτεμβρίου τη νίκη στο πρωτάθλημα. Μετά και τη νέα βαθμολογική απώλεια κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης και τον τρόπο που εξελίχθηκε το παιχνίδι, είναι πραγματικά να αναρωτιέσαι αν αυτή η ομάδα προλαβαίνει να σηκώσει κεφάλι και να δείξει κάτι το διαφορετικό. Είναι οι χαμένοι βαθμοί που στοιχίζουν, είναι όμως και αυτή η εικόνα που πληγώνει και δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Πως αλλάζει όλο αυτό; Ας μας το απαντήσουν ο προπονητής, ο τεχνικός διευθυντής, ο πρόεδρος και φυσικά και οι παίκτες… οι παίκτες που με την απόδοση τους θυμίζουν  καρδιογράφημα ετοιμοθάνατου ασθενή.

ΥΓ. Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις, τουλάχιστον φρόντισε να μην χάσεις λένε... Όταν όμως κατεβαίνεις σε αγώνες με αυτό το μότο σαν σημαία σου, δύσκολα κερδίζεις.

Όλα στραβά και ανάποδα εξελίχθηκαν στην σημερινή αναμέτρηση με το γρήγορο γκολ του Παναθηναϊκού και τα πολλά προβλήματα τραυματισμών των παικτών μας να παίζουν το ρόλο τους. Το τελικό 1-1 που διαμορφώθηκε χάρη στο γκολ του Δώνη  75’ μάλλον ήταν και το πιο δίκαιο αποτέλεσμα μιας και οι 2 ομάδες είχαν μέτρια παρουσία και ελάχιστες ευκαιρίες. Όμως οι 2 νέοι εντός έδρας χαμένοι βαθμοί και οι τραυματισμοί που δεν μας αφήνουν σε ησυχία συνεχίζουν να διατηρούν τα μαύρα σύννεφα πάνω από την ομάδα, χωρίς στον ορίζοντα να διακρίνεται κάτι το ελπιδοφόρο.

ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΠΑΛΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΚΟΛ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟ 3’

Άνω κάτω μόλις από το 3΄ έγινε το παιχνίδι χάρη στο γρήγορο γκολ του Παναθηναϊκού. Η αδράνεια του Ρόουζ και το γκολ του Σφιντέρσκι  από το πουθενά επιβεβαίωσαν γρήγορα γρήγορα ότι οι αλχημείες του Χιμένεθ στα μετόπισθεν δεν έδωσαν τη λύση. Αντίστοιχα στην επίθεση παρά την είσοδο των Καντεβέρε, Αλφαρέλα και Γιένσεν δεν μπορέσαμε να δούμε κάτι το διαφορετικό. Ούτε καν στο κομμάτι της πίεσης παρόλο που υπήρχαν τρεξίματα, απουσίαζε το μυαλό με αποτέλεσμα μεμονωμένα 3-4 να πιέζουν χωρίς την ανάλογη υποστήριξη από τα μετόπισθεν. Ο Παναθηναϊκός βολεύτηκε με το γρήγορο γκολ, έριξε το βάρος στα μετόπισθεν και προστάτεψε το προβάδισμα του μέχρι το τέλος του ημιχρόνου. Με εξαίρεση τη φάση του Καντεβέρε όπου ο Ντραγκόφσκι πραγματοποίησε μια καταπληκτική απόκρουση, ελάχιστες ήταν οι στιγμές που φανήκαμε απειλητικοί.

Ο ΔΩΝΗΣ ΤΟ ΕΦΕΡΕ ΣΤΑ ΙΣΙΑ

Μορόν και Δώνης ήταν οι αλλαγές στην ανάπαυλα για λόγους τακτικής, με τον Σούντμπεργκ όμως να αντικαθιστά τον Φαμπιάνο που μπήκε στο νέο ιατρικό δελτίο μετά τον Ντούντου που προστέθηκε λίγο πριν τη σέντρα. Ο ΑΡΗΣ έδειχνε πιο ορεξάτος χωρίς όμως να έχει την απαιτούμενη αποφασιστικότητα στην επίθεση. Οι ευκαιρίες του Σίστο και του Ρόουζ δεν είχαν ευτυχή κατάληξη και όσο κυλούσαν τα λεπτά η κατάσταση έμοιαζε να δυσκολεύει. Η είσοδος του Γιαννιώτα στο 68’ έδωσε μια ζωντάνια σε ένα σημείο όπου ο ρυθμός είχε πέσει. Ο Γιαννιώτας μπήκε με πολύ όρεξη στο παιχνίδι και το επιβεβαίωσε στο 76’ όπου έκανε την ατομική ενέργεια από τα πλάγια, έβγαλε την παράλληλη σέντρα και έδωσε την ευκαιρία στον Δώνη να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Ένα δίκαιο αποτέλεσμα βάσει της εικόνας των 2 ομάδων που πλέον αποτυπωνόταν και στον πίνακα του σκορ. Μια ισοφάριση που αντί να μας δώσει ώθηση για να κυνηγήσουμε την ολική ανατροπή τελικά αποδείχθηκε μαξιλαράκι ασφαλείας που θέλαμε να το σφιχταγκαλιάσουμε μέχρι το τέλος. Ο Παναθηναϊκός στα τελευταία 15’ προσπάθησε να γίνει πιο πιεστικός, δημιούργησε 1-2 επικίνδυνες καταστάσεις, με την ομάδα μας τελικά να αντέχει στην πίεση. Σε ένα τελευταίο δεκαπεντάλεπτο όπου ο Ρόουζ έπαιζε τραυματίας μιας και είχαν συμπληρωθεί οι 5 αλλαγές.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ

Στην πολύ δύσκολη κατάσταση που έχει να διαχειριστεί ελέω τραυματισμών επέμεινε ο Μανόλο Χιμένεθ και μάλλον κανείς δεν μπορεί να του το αρνηθεί. Επανήλθε ο Καντεβέρε, επανήλθε ο Αλφαρέλα, επανήλθε και ο Γιένσεν που πήρε και φανέλα βασικού. Όπως επανήλθε και ο Ρόουζ μετά τη «σιωπηλή τιμωρία» του. 4 νέα πρόσωπα στο βασικό σχήμα συν τον Τεχέρο στην ανάποδη πλευρά από τη φυσική του θέση συνέθεσαν ένα πειραματικό σύνολο που προφανώς και είχε τα προβλήματα του. Θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τόσους παίκτες ανέτοιμους και μετά από την άνευρη εμφάνιση στην Τρίπολη; Μάλλον όχι. Οπότε είχε τα δίκια του ο Χιμένεθ που ζήτησε «κατανόηση» από τον κόσμο. «Κατανόηση» όπως και για τις διαθέσιμες επιλογές στο κέντρο, με τον Μόντσου ακόμη και στην κακή του ημέρα να παραμένει αναντικατάστατος. Ας ελπίσουμε ότι μέσα από αυτό το Χ και τους 2 χαμένους βαθμούς, να βγει κάτι καλό με τους παίκτες που πήραν χρόνο συμμετοχής ύστερα από καιρό. Ο Δώνης σήμερα σκόραρε και έδειξε ότι πιθανόν να μπορούσε να είχε δώσει λύσεις και στα προηγούμενα παιχνίδια. Όπως πιθανόν να μπορεί να κάνει και ο Πέρεθ.  Μέχρι λοιπόν να επιστρέψουν οι τραυματίες, να βρουν ρυθμό και ο Χιμενέθ να μπορέσει να καταλήξει σε ένα βασικό σχήμα, υπομονή και πάλι υπομονή.

ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι και συνυπολογίζοντας τους πολλούς και απρόσμενους τραυματισμούς μάλλον ικανοποιημένοι πρέπει να είμαστε με το τελικό αποτέλεσμα. Ναι θέλαμε τη νίκη και η ομάδα προσπάθησε να την πάρει όμως είναι φανερό ότι ακόμη  ψαχνόμαστε  μέσα στο γήπεδο. Όπως ψάχνεται και ο Χιμένεθ στην προσπάθεια του να διαχειριστεί αυτό το πρωτόγνωρο φαινόμενο των συνεχόμενων τραυματισμών από το ξεκίνημα της χρονιάς. Αυτή είναι η κατάσταση, έτσι θα πρέπει να πορευτούμε και να παλέψουμε μέχρι να δούμε επιτέλους έναν ΑΡΗ συνεπή και αποτελεσματικό σε κάθε παιχνίδι.

Στο καλύτερο του παιχνίδι από την ημέρα που ανέλαβε ο Μανόλο Χιμένεθ ο ΑΡΗΣ μας δεν κατάφερε να κερδίσει τον Πανσερραϊκό σπάζοντας το νικηφόρο του σερί. Καλό ποδόσφαιρο, σωρεία χαμένων ευκαιριών, μόλις 1 γκολ και η επιβεβαίωση του άγραφου νόμου του ποδοσφαίρου με τους αντιπάλους μας να ισοφαρίζουν μόλις στην 2^η επίσκεψη στην περιοχή μας. Αναγνώρισε την προσπάθεια ο κόσμος και παρά την πίκρα για τους χαμένους βαθμούς χειροκρότησε στο φινάλε της αναμέτρησης.

ΕΝΔΕΚΑΔΑ ΧΙΜΕΝΕΘ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Με εξαίρεση την αναγκαστική αλλαγή του τραυματία Μεντίλ με τον Φρίντεκ, ο Χιμένεθ εμπιστεύθηκε τα ίδια πρόσωπα που επέλεξε και στα προηγούμενα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Ένα σχήμα ανάγκης αν αναλογιστούμε τις απουσίες αλλά και ένα σύνολο που δείχνει πλέον να αποκτά ομοιογένεια. Έξυπνη πίεση με σωστές τοποθετήσεις, γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και ένα δίδυμο Μόντσου – Ράτσιτς που λειτουργούσαν σαν κινητήριοι μοχλοί για όλη την ομάδα. Ο ΑΡΗΣ είχε τον έλεγχο, έψαχνε το γκολ και έπειθε ότι θα το βρει. Παρόλο που η μπάλα έφθανε με δυσκολία στον καλά κλεισμένο Μορόν, στα άκρα οι Ντούντου και Μορουτσάν δημιουργούσαν διαρκώς επικίνδυνες καταστάσεις για την εστία του Πανσερραϊκού.

ΡΕΣΙΤΑΛ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΚΑΙ ΓΚΟΛ ΑΠΟ ΜΟΝΤΣΟΥ

Ο ΑΡΗΣ είχε ρίξει στα σχοινιά τον αντίπαλο του και έψαχνε την στιγμή για το καθοριστικό χτύπημα. Αλβάρο, Ράσιτς και  Μόντσου ξανά και ξανά απέτυχαν να σκοράρουν. Στο 44’ όμως ο δραστήριος Τεχέρο έβγαλε γλυκιά σέντρα για το κεφάλι του Μόντσου που άνοιξε το σκορ και τον δρόμο προς τη νίκη.

2^η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΝΣΕΡΡΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΙΣΟΦΑΡΙΣΗ

Ένα μπέρδεμα στο κέντρο ενώ είχαμε την μπάλα, μια αδράνεια από τον Φρίντεκ που έχασε από τον παίκτη, ο Πανσερραϊκός βρήκε τους χώρους και να βγάλει μια σέντρα και με κεφαλιά να έρθει η ισοφάριση. Οι αποκρούσεις του γκολκίπερ των Σερρών και τα «παραλίγο» σουτ των παικτών μας διατήρησαν το 1-1 μέχρι το φινάλε. Σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη είχε και ο Ευαγγέλου με τον βοηθό του που με κάθε ευκαιρία μας έκοβαν τον ρυθμό προστατεύοντας τους αντιπάλους μας.

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟ Χ

Όσο περίεργο και αν ακούγεται μετά από την απώλεια 2 βαθμών με τον Πανσερραϊκό μέσα στο σπίτι σου, η ομάδα άρεσε σήμερα. Ο Χιμένεθ έχει βρει ένα σχήμα, οι παίκτες αντιλαμβάνονται καλύτερα ο καθένας τον ρόλο του στην ομάδα και ο ΑΡΗΣ τέλη Σεπτεμβρίου μετά από κάμποσα επίσημα παιχνίδια ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο. Δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες του αλλά το ότι κατάφερε να δημιουργήσει τόσες φάσεις με τον Μορόν «αποκλεισμένο» έχει την αξία του. Κάπου στο Β ημίχρονο φάνηκε οι δυνάμεις να στερεύουν αλλά αυτό που φάνηκε πιο έντονα ήταν οι περιορισμένες επιλογές του Χιμένεθ. Αναγκαστικά ο Φρίντεκ που ήταν ίσως ο χειρότερος έβγαλε όλο το παιχνίδι, αναγκαστικά έγιναν μόνο 3 αλλαγές που δεν μπόρεσαν κιόλας να προσφέρουν τα αναμενόμενα. Προφανώς όταν επιστρέψουν οι τραυματίες θα υπάρχουν περισσότερες και ποιοτικότερες επιλογές. Γιατί αυτό που έλειψε σήμερα ήταν η ποιότητα στην πάσα και στην τελική προσπάθεια. Δεν μπόρεσες να τροφοδοτήσεις τον Μορόν, δεν εκμεταλλεύτηκες τα ένας με ένας από τα πλάγια, δεν βρήκες τον στόχο όταν σου δόθηκε η ευκαιρία. Το αν οι τραυματίες όταν με το καλό επιστρέψουν δώσουν λύσεις στα παραπάνω θα το δούμε. Αυτό όμως που ήδη βλέπουμε είναι ότι η δουλειά του Χιμένεθ αρχίζει και βγαίνει στο χορτάρι ακόμη και όταν δεν κερδίζει η ομάδα.

ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Από την γκρίνια για την εικόνα και την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, σήμερα η ομάδα μας το γύρισε ανάποδα… Έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο, έκανε μπόλικες ευκαιρίες αλλά στο τέλος πήρε μόλις 1 βαθμό. Και όταν δεν κερδίζεις τον Πανσερραϊκό, μόνο ικανοποιημένος δεν μπορείς να είσαι. Από την άλλη με τόσους τραυματίες και τόσο κακό ξεκίνημα, αυτό που είδαμε σήμερα σε κάνει αισιόδοξο για τη συνέχεια. Την επόμενη φορά λοιπόν και μπαλίτσα και νίκη.  

Συνέχεια στο νικηφόρο σερί με τον Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο του έδωσε ο ΑΡΗΣ μας κόντρα στο Μαρκό, επικρατώντας με 1-0 χάρη στο γκολ του Μισεουί στο 16΄.  Το εκτεταμένο ροτέισον του Χιμένεθ και η έλλειψη επιλογών στην επίθεση δεν επέτρεψαν στην ομάδα να δείξει ένα καλό πρόσωπο, το ότι κατάφερε όμως να πάρει τη νίκη μόνο ικανοποίηση φέρνει. Ικανοποίηση για τις 2 νίκες στο κύπελλο αλλά και τη γενικότερη πορεία της ομάδας μετά την αλλαγή προπονητή.

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Σε κάτι μεταξύ διαχείριση δυνάμεων και ευκαιριών σε παίκτες που δεν είχαν πάρει χρόνο συμμετοχής κινήθηκαν τα πλάνα του Χιμένεθ και τα νέα 10 πρόσωπα στο αρχικό σχήμα ήταν η επιβεβαίωση αυτής της τακτικής. Ως λογική συνέπεια ακολούθησε και η εικόνα ενός μπερδεμένου ΑΡΗ που είχε την μπάλα στα πόδια του και δεν ήξερε τι να την κάνει.

ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΞΑΝΑ Ο ΜΙΣΑΟΥΙ

Μόλις στο 16’ όμως ο ΑΡΗΣ ευτύχησε να βρει δίχτυα με τον Μισαουί να μπαίνει έξυπνα στην διεκδίκηση της μπάλας με τον αντίπαλο πορτιέρο, να την κερδίζει και με περίσσια ευκολία να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Ένα γκολ που έδιωξε το άγχος που είχε το ολικό λίφτινγκ με το οποίο παρουσιάστηκε η ομάδα μας σήμερα.

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ Ο ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Δεν πατούσε καλά η ομάδα και αυτό το 1-0 έμοιαζε πολύ εύθραυστο για να διατηρηθεί ως το τέλος. Για καλή μας τύχη όμως σήμερα ο Αθανασιάδης σε 2 φάσεις στα πρώτα 45΄ έδειξε εξαιρετικά αντανακλαστικά και μας έσωσε από το εγκεφαλικό. Αναμφίβολα είναι ένας από τους ελάχιστους διακριθέντες  της αποψινής αναμέτρησης.

ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΕΙ ΣΤΡΟΦΕΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΦΡΕΝΑΡΕΙ

Βλέποντας την δυσλειτουργία της ομάδας ο Χιμένεθ αποφάσισε από την ανάπαυλα του ημιχρόνου να αρχίσει τις παρεμβάσεις βάζοντας Μόντσου, Ράτσιτς και λίγα λεπτά αργότερα και τον Μορόν. Κινήσεις που για 20 λεπτά περίπου φάνηκε να έχουν αποτέλεσμα, ο ΑΡΗΣ να κυκλοφορεί την μπάλα καλύτερα και να ανεβαίνει πιο ορθολογικά στην επίθεση. Λίγο έλειψε να «κλειδώσει» τη νίκη με τον Ισπανό στο 61’ αλλά και λίγα λεπτά αργότερα με μια διπλή ευκαιρία και τον Παναγίδη να μην καταφέρνει τελικά να σκοράρει. Ως εκεί όμως ήταν η όλη προσπάθεια μιας και η συνέχεια είχε λάθη, κυκλοφορία της μπάλας προς τα πίσω και ανούσια κατοχή. Έτσι κύλησε μέχρι το τελικό σφύριγμα της λήξης, ευτυχώς χωρίς αναγούλες.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΝΙΚΕΣ

Ούτε καν στα τελευταία 10 με 15 λεπτά όπου το Μαρκό έπαιζε με παίκτη λιγότερο και χωρίς κανονικό τερματοφύλακα δεν μπορέσαμε να απειλήσουμε και αυτό τα λέει όλα για τον ΑΡΗ που είδαμε σήμερα. Ένας κυνικός ΑΡΗΣ πήρε το προβάδισμα από νωρίς και βολεύτηκε με αυτό. Δικαιολογημένα εξέφρασε την ικανοποίηση του ο Χιμένεθ για το τελικό αποτέλεσμα δεδομένων πάντα των συνθηκών. Και μάλλον και εμείς έτσι πρέπει να το δούμε. Εκτεταμένο ροτέισον, σημαντικές απουσίες σε συγκεκριμένες θέσεις και μια επιβεβλημένη διαχείριση δυνάμεων που δεν εκτροχίασε την ομάδα από την επίτευξη του στόχου της νίκης. Θέλαμε μεγαλύτερο σκορ, θέλαμε καλύτερη εικόνα, θέλαμε να δούμε παίκτες να αρπάζουν την ευκαιρία. Αντ αυτού θα μας μείνει ο στα χαμένα Νιάνγκ, ο ανασφαλής Σούντμπεργκ, οι μπερδεμένοι Φατιγκά και Φρίντεκ και η έλλειψη ποιότητας στα «φτερά» με τους Σίστο και Γιαννιώτα να φαίνεται να θέλουν αλλά να μην μπορούν. Από την άλλη όμως η ομάδα συνεχίζει να κερδίζει όποιον και αν ρίχνει στην μάχη ο Χιμενέθ κάνοντας μας να ανυπομονούμε να δούμε την ομάδα πλήρης. Χωρίς απουσίες, χωρίς κενά και με όλους ετοιμοπόλεμους. Τότε θα φανεί η αληθινή δυναμική του φετινού ΑΡΗ.

ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΗ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ

Δεν μπόρεσε να επιβληθεί όπως θα ήθελε στο παιχνίδι η ομάδα μας που έπαιξε και με παίκτη παραπάνω στα τελευταία 15’, επηρεασμένη από τις πολλές αλλαγές και την λειψυδρία παικτών στην επίθεση. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να ζευγαρώσουμε τις νίκες για το θεσμό του κυπέλλου και αυτό είναι που θα πρέπει να κρατήσουμε από το σημερινό παιχνίδι. Ας συνεχίσει να κερδίζει η ομάδα και όλα τα υπόλοιπα… που θα πάει θα διορθωθούν.

Πικρή ήττα γνώρισε ο ΑΡΗΣ μας από τον Παναιτωλικό στο Κλ.Βικελίδης, σε ένα παιχνίδι όπου όχι μόνο δεν μπόρεσε να βρει γκολ αλλά ούτε καν να γίνει απειλητικός. Αδικαιολόγητη εμφάνιση από την ομάδα με τους περισσότερους παίκτες νωθρούς και μπερδεμένους στα πλάνα(?) του προπονητή τους. Τεράστιο ξενέρωμα για τον κόσμο… που ήλπιζε σε ένα καλό ξεκίνημα για να ξεπεράσει το κάζο από την Αράζ αλλά τελικά ούτε εντός συνόρων βλέπει φως.

ΜΕ ΦΡΙΝΤΕΚ ΣΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

Οι συνεχόμενες κακές εμφανίσεις του Μεντίλ ανάγκασαν αυτή τη φορά τον Ουζουνίδη να τον αφήσει στον πάγκο και να δώσει φανέλα βασικού στον Φρίντεκ στην μοναδική αλλαγή σε σχέση με τον αγώνα της πρεμιέρας. Σε μια προσπάθεια να δώσει πνοή στην αριστερή πλευρά σε όλες τις γραμμές του γηπέδου αλλά και να δώσει ένα καλύτερο στήριγμα στον Ντιαντί.

ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ

Build up από πίσω, ανούσιο παιχνίδι κατοχής και ένα αργό τέμπο που έδινε τη δυνατότητα στους παίκτες του Παναιτωλικού να προσαρμόζονται στην αργή σκέψη που είχε όλος ο ΑΡΗΣ στις κινήσεις του. Ενώ όταν οι αντίπαλοι έπαιρναν την μπάλα η παθητική αμυντική μας λειτουργία τους έδινε το δικαίωμα να προωθούν την μπάλα χωρίς το άγχος του λάθους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις από 2-3 καλά αλλά άστοχα σουτ αυτός ήταν ο ΑΡΗΣ από την αρχή του αγώνα και όσο κυλούσε ο χρόνος δεν έπειθε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ώστε να βελτιώσει την εικόνα του.  

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΛΟΓΙΣΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

Το είδαμε με την Αράζ, για λίγο δεν το ζήσαμε με τον Βόλο, σήμερα όμως συνέβη ξανά άλλες 2 φορές! Ο Παναιτωλικός είχε φροντίσει μέσα στο παιχνίδι να μας υπενθυμίσει κυρίως με τις αντεπιθέσεις του, πόσο προβληματικό είναι το αμυντικό μας τρανζίσιον. Δεν φροντίσαμε να διορθώσουμε κάτι και στο 65΄ μια γρήγορη προωθημένη μπαλιά ήταν αρκετή για να πιάσει τον Φαμπιάνο κοιμώμενο και τον Μάικιτς σε πανικό για το 0-1. Η αντίδραση που θα περιμέναμε μετά το γκολ δεν ήρθε ποτέ, με τον Παναιτωλικό να  βρίσκει και 2^ο γκολ εκμεταλλευόμενος για ακόμη μια φορά τις αργές επιστροφές μας στην άμυνα.

ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ

Παρά την μικρή «προσαρμογή» στο αρχικό σχήμα και μια σταθερότητα παραπάνω που έβγαζε στο παιχνίδι του ο Φρίντεκ σε σχέση με τον Μεντίλ, όλα τα υπόλοιπα παρέμειναν τα ίδια με μια εβδομάδα πριν. Νωθροί παίκτες, παθητικοί στην άμυνα με κακό τρανζίσιον, στατικοί στην επίθεση και ένα μπάχαλο σχεδόν σε όλες τις γραμμές. Τίποτα δεν λειτουργούσε καλά και αυτό σε μεγάλο βαθμό βαραίνει τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Είναι να αναρωτιέσαι το τι βλέπει στις προπονήσεις αλλά και τι πραγματικά περιμένει να πετύχουν οι παίκτες του με τον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα. Με αφετηρία  τον τερματοφύλακα να κερδίζουμε με μεταβιβάσεις σε αργή κίνηση μέτρα προς την αντίπαλη περιοχή  και εκεί να περάσει η μπάλα από την κλειδαρότρυπα για να καταλήξει στον παίκτη που θα κάνει το γκολ; Και άλλο ένα ημίχρονο να είχαμε ήταν ολοφάνερο ότι δεν είχαμε τρόπο για να γίνουμε απειλητικοί. Φταίνε οι παίκτες; ή μήπως έχει μπερδευτεί τόσο ο Ουζουνίδης που δεν μπορεί να διακρίνει ποιος είναι ο πιο ετοιμοπόλεμος; Δεν γίνεται να τραυματίζεται ο Πέρεθ και να  μην αρπάζεις την ευκαιρία να βάλεις τον Ντιαντί στην πλευρά του. Δεν γίνει να βγάζεις τον Ράκιτς σήμερα από το ημίχρονο που πιθανόν μέχρι εκείνο το σημείο να ήταν και ο καλύτερος του γηπέδου. Δεν γίνεται να μην αξιοποιείς παίκτες που φαίνεται ότι τουλάχιστον σε επίπεδο έντασης και αντοχών είναι σε καλύτερο επίπεδο από τους άλλους. Παίζεις με τον Παναιτωλικό μέσα στην έδρα σου και χρειάζεσαι πνευμόνια για να κερδίσεις. Επειδή δηλαδή κερδίσαμε τον Βόλο όλα ήταν καλά και δεν έπρεπε να αλλάξουν αρκετά πράγματα σήμερα ως προς την αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας; Πραγματικά μια εβδομάδα μετά και ο Ουζουνίδης με τους παίκτες του δεν κατάφεραν να δείξουν ούτε ένα κλικ βελτίωσης σε σχέση με τον Βόλο. Και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από τους χαμένους 3 βαθμούς.

ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Από νωρίς στα βάσανα και στο ελληνικό πρωτάθλημα για τον ΑΡΗ μας που με μια απογοητευτική εμφάνιση κατάφερε να χάσει από τον Παναιτωλικό με 0-2, σε ένα παιχνίδι όπου απείλησε ελάχιστες στιγμές. Χαμένοι στην μετάφραση παίκτες και προπονητής που ακόμη φαίνεται να ψάχνονται για το πως να εφαρμόσουν τα βασικά. Θέλουν χρόνο τα παιδιά; Μέχρι τότε όμως τι γίνεται;  Από την προβληματική προετοιμασία, τον πρόωρο αποκλεισμό από την Ευρώπη  καταλήξαμε στο να «κάψουμε» και το βολικό πρόγραμμα στο πρωτάθλημα που θα μας έδινε βαθμούς και ηρεμία ενόψει της διακοπής. Τώρα έτσι όπως τα καταφέραμε 2 εβδομάδες προετοιμασίας …και γκρίνιας.

ΥΓ. Όταν οι δικαιολογίες στερεύουν μάλλον δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να ειπωθεί στη συνέντευξη τύπου.

Πρεμιέρα στην ελληνική σουπερλίγκα έχουμε το Σάββατο με τον ΑΡΗ μας για ακόμη μια αγωνιστική σεζόν να έχει αποχαιρετήσει πρόωρα την ευρωπαϊκή πρόκληση που είχε στο ξεκίνημα των επίσημων υποχρεώσεων του. Μάλιστα ο τρόπος που ήρθε ο αποκλεισμός από μια ομάδα του επιπέδου της Αράζ(όπως αποδείχθηκε στον επόμενο γύρο κόντρα στους Κύπριους) κλόνισε για τα καλά την εμπιστοσύνη του κόσμου. Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι που έμειναν στην ειλικρίνεια του Ρέγες αναφερόμενος στις μεταγραφικές κινήσεις «Ότι δεν θα ρισκάρουν όλη την χρονιά για τον στόχο της Ευρώπης» βλέπουν τη νίκη στα 2 πρώτα παιχνίδια με Βόλο και Παναιτωλικό στο Κλ.Βικέλιδης ως τον μοναδικό τρόπο για να αντιστραφεί το αρνητικό κλίμα.

Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ

Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Όσο ποιοτικές(βάσει βιογραφικών) και αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τις μεταγραφές που έχουν γίνει έως σήμερα, ο χρόνος που επιτεύχθηκαν οι συμφωνίες και τα πρώτα δείγματα γραφής σε φιλικά και επίσημα μόνο ως ενθαρρυντικά δεν μπορείς να τα πεις. Μάλιστα τα κενά που υπάρχουν στο κέντρο, το μπέρδεμα στους τερματοφύλακες και τα προβλήματα με την αναποτελεσματικότητα των εξτρέμ έχουν μπερδέψει ακόμη παραπάνω την κατάσταση. Λογικό να θέλουν όλοι οι παίκτες(παλιοί και νέοι) χρόνο προσαρμογής για να πιάσουν υψηλά στάνταρ απόδοσης αλλά η μαχητικότητα, η διάθεση και η πνευματική ετοιμότητα είναι κάτι το διαφορετικό. Και δυστυχώς στα παιχνίδια με την Αράζ είδαμε σε γενικές γραμμές έναν ΑΡΗ νωθρό και αφελή που μοιρολατρικά αποδέχθηκε την «έκπληξη».

ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΥΖΟΥΝΙΔΗ

Φυσικά και οι παίκτες είναι το βαρόμετρο της απόδοσης σε κάθε ομάδα, ευθύνη όμως του προπονητή είναι να διακρίνει τους πιο ετοιμοπόλεμους τη δεδομένη χρονική στιγμή. Σε αυτό το κομμάτι απέτυχε παταγωδώς ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Αν προσθέσουμε σε αυτή την αποτυχία και την απουσία σοβαρού πλάνου τακτικά αλλά και μεταγραφικά τότε λογικό είναι τα βλέμματα όλων μας να έχουν πέσει πάνω στον προπονητή. Ακόμη και αν δεν ισχύει… ο προπονητής είναι αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο για το αν θα αποκτηθεί ένας παίκτης και θα συμμετέχει στο ροτέισον της ομάδας είτε με πρωταγωνιστικό είτε με δευτερεύοντα ρόλο. Εφόσον λοιπόν ο Μαρίνος Ουζουνίδης συμφώνησε να πορευτεί έτσι η ομάδα αυτό το καλοκαίρι τότε η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο ώστε σε αυτό το σπριντ με αντίπαλο τον χρόνο να βγει ο ΑΡΗΣ νικητής… ακόμη και αν στα πρώτα εμπόδια σκόνταψε και έφαγε τα μούτρα του. Άρχισε η αγωνιστική χρονιά στραβά και θα πρέπει σε αυτές τις 2 πρώτες αγωνιστικές να αρχίσει να ισιώνει. Αλλιώς μετά την επανάληψη του αποκλεισμού της Ευρώπης θα παρακολούθησε και την επανάληψη της «αλλαγής πλάνων» μόλις από τις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος.

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟ 2 ΣΤΑ 2

Βόλος και Παναιτωλικός είναι 2 ομάδες με πολύ χαμηλότερο μπάτζετ και ένα ειδικό βάρος «φτερού». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας έχουν κάνει ζημιές στο παρελθόν ή οι νίκες απέναντι τους έρχονται χωρίς προσπάθεια και κόπο. Με το βάρος του πρόωρου και άδοξου αποκλεισμού από την Ευρώπη στην πλάτη το 2 στα 2 στις πρώτες αγωνιστικές είναι μονόδρομος. Μόνο έτσι θα αποκτήσει λογική ο μεταγραφικός σχεδιασμός και η χαμένη από νωρίς εμπιστοσύνη προς την ομάδα θα αρχίσει να βρίσκει τον δρόμο της επιστροφής. Κουρασμένοι και μη, αισιόδοξοι και απαισιόδοξοι θα είμαστε εκεί… γιατί ΑΡΗ μου δεν γίνεται αλλιώς. ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ ΜΟΥ!

ΥΓ. Καλή τύχη στον αρχηγό στον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Συμπαθής ο Κουέστα καθαρά όμως αγωνιστικά δεν νομίζω να λείψει σε πολλούς. Παρόλα αυτά, όσο και αν κλονίστηκαν οι σχέσεις Καρυπίδη-Κουέστα η διαχείριση του όλου θέματος ήταν τραγική.

Πικρό επίλογο βιάστηκε να γράψει ο ΑΡΗΣ μας στην ευρωπαϊκή πρόκληση μένοντας στο 2-2 με την Αράζ που εκμεταλλεύτηκε τα λάθη μας αλλά και το πέναλτι-δώρο του σκωτσέζου διαιτητή Ντίκινσον. Πάλεψε η ομάδα να κάνει την ανατροπή αλλά στο σύνολο των 180’ συν τις καθυστερήσεις μάλλον πήρε αυτό που της άξιζε. Κατώτεροι των περιστάσεων οι παίκτες, «ανέτοιμος» και ο Ουζουνίδης που δεν διάβασε σωστά ούτε τον αντίπαλο αλλά και ούτε τους παίκτες του. Ψυχρολουσία για τον κόσμο που γέμισε το γήπεδο πιστεύοντας στην πρόκριση, στο τέλος όμως έμεινε με την απογοήτευση.

ΝΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑ, ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΓΚΟΛ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Να μασάνε σίδερα θέλαμε οι παίκτες μας παίρνοντας δύναμη από την κερκίδα αλλά μόλις λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα δεν θα κυλούσαν όπως ευελπιστούσαμε. Νευρικότητα και λάθη από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού και ένα γκολ μαχαιριά μόλις στο 11’ . Εκεί όπου μια σειρά από κακές αντιδράσεις έδωσαν την ευκαιρία στην Αράζ να κερδίζει την κατοχή στο δικό μας μισό και στην αντεπίθεση ο Μπολί να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα.

ΠΕΝΑΛΤΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΚΑΙ 0-2

Ο κόσμος δεν πτοήθηκε, έδωσε το σύνθημα της ανατροπής του γρήγορου 0-1 και σε αυτόν τον ρυθμό περιμέναμε να κινηθούν και οι παίκτες μας. Υπήρξε μια προσπάθεια γρήγορης αντίδρασης με τα συνεχόμενα στημένα και το δοκάρι του Μορουτσάν στο 18’ αλλά φαινόταν ότι ο ΑΡΗΣ έπρεπε να ανεβάσει ακόμη περισσότερο την απόδοση του για να γυρίσει  το παιχνίδι. Και σαν να μην έφθανε αυτό ήρθε και ο προκλητικός Ντίκινσον να δώσει ένα απίθανο πέναλτι στο 38’ σε μια φάση που με VAR δεν θα «περνούσε» όπως φάνηκε και από τον τηλεοπτικό φακό.

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ…

Η είσοδος των  Ντιαντί, Φρίντεκ και Τεχέρο στο Β ημίχρονο έδωσε μια σπίθα που έλειπε από τα πρώτα 45΄με τον Σενεγαλέζο να προβληματίζει την άμυνα της Αράζ που μέχρι εκείνο το σημείο δεν αντιμετώπιζε προβλήματα. Στο 52΄ ο Ντιαντί εκμεταλλεύτηκε την ταχύτητα του και ανάγκασε τον Ριμπέιρο να τον σταματήσει με φάουλ λίγο πριν σκοράρει και να δεχθεί την κόκκινη κάρτα. Με παίκτη παραπάνω η εικόνα του αγώνα άλλαξε και ο ΑΡΗΣ ξεκίνησε να γίνεται πιεστικός. Μια πίεση και ένα πείσμα που έφερε αποτέλεσμα στο 62’ με τον Γιαννιώτα να γεμίζει με το κεφάλι μέσα από την περιοχή την απέναντι πλευρά και τον Φαμπιάνο από κοντά να μειώνει σε 2-1. Το γήπεδο πήρε φωτιά, οι παίκτες πήραν ψυχολογία και ο ΑΡΗΣ έκανε την αρχή της ανατροπής. Μια ανατροπή που κολλούσε στην λεπτομέρεια… Φαμπιάνο, Αλβάρο, Μορόν, Γιαννιώτας, Μόντσου είχαν τις στιγμές τους αλλά δεν μπόρεσαν να ισοφαρίσουν. Μια η μπάλα για λίγο δεν μας έκανε το χατίρι, μια ο τερματοφύλακας της Αράζ έκανε τα δικά του κρατώντας το 1-2. Στο 89’ ο Μόντσου με απευθείας εκτέλεση φάουλ ισοφάρισε το παιχνίδι δίνοντας «παράταση» στις ελπίδες μας.  Οι ελπίδες αναπτερώθηκαν, ο Ντίκινσον όμβε φρόντισε να τις «τελειώσει», δίνοντας μόλις 5 λεπτά καθυστερήσεις σε ένα δεύτερο ημίχρονο με 6 αλλαγές, κόκκινη, τραυματισμούς και συνεχείς διακοπές.

ΑΝΕΤΟΙΜΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ, ΑΝΕΤΟΙΜΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Χίλιες δύο εξηγήσεις μπορεί να υπάρχουν για αυτόν τον αποκλεισμό, καμία όμως για τον τρόπο που διαχειρίστηκε αυτά τα 2 παιχνίδια ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Προφανώς και παίκτες χωρίς προετοιμασία, που έκαναν με το ζόρι 4-5 προπονήσεις με τους υπόλοιπους δεν θα ήταν ετοιμοπόλεμοι. Όταν όμως την γνωρίζεις την κατάσταση εξαρχής πρέπει να την διαχειριστείς κάπως διαφορετικά. Στην πράξη όμως είδαμε τον προπονητή από την μια να μην δίνει και τόσο σημασία στο κομμάτι της προετοιμασίας και το ποιος συμμετείχε ή όχι και από την άλλη ενώ προχώρησε σε κάμποσες αλλαγές τελικά να εμπιστεύεται παίκτες που είχαν προλάβει να δείξουν στα φιλικά προετοιμασίας αλλά και στον πρώτο αγώνα ότι δεν πατάνε καλά. Λόγω κούρασης; λόγω συγκέντρωσης; λόγω χρόνου προσαρμογής; Ο Μεντίλ που πέρσι θαυμάσαμε φέτος είναι ακόμη στα χαμένα. Όπως και ο Φατιγκά. 2 παίκτες που και στα 2 παιχνίδια είχαν την ίδια κακή απόδοση. Κακή απόδοση που είχε και ο «αόρατος» Γένσεν για 2^ο συνεχόμενο παιχνίδι. Χωρίς φυσικά τα λάθη και ο αποκλεισμός να περιορίζεται σε αυτούς τους 3  παίκτες ή στις συγκεκριμένες επιλογές του Ουζουνίδη. Όλοι θέλουν τον χρόνο τους και ο κόουτς μαζί. Από αυτόν όμως περιμέναμε να έχει το καθαρό μυαλό και την ψυχραιμία να δει ποιοι είναι ετοιμοπόλεμοι και ποιοι όχι. Δεν διαφωνεί κανείς ότι αποκτήθηκαν καλοί παίκτες πάνω στους οποίους θα βασιστούμε ολόκληρη την χρονιά αλλά δεν γίνεται να μένεις στην θεωρία και να μην κοιτάς στην πράξη ποιος μπορεί και ποιος όχι. Στο κάτω κάτω της γραφής με την Αράζ παίζαμε που όπως φάνηκε από τα 2 παιχνίδια το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν λίγο μαχητικότητα και συγκέντρωση παραπάνω.

ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ …ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

Μάχη με τον χρόνο ήταν… και χάθηκε. Και μαζί άλλη μια ευκαιρία για να προχωρήσει ο ΑΡΗΣ μας και να μπει επιτέλους σε αυτή την League Phase. Πολλοί οι λόγοι της αποτυχίας με τον σκωτσέζο διαιτητή να είναι ένας από αυτούς. Καμία όμως λογική εξήγηση για το πως καταφέρνει μια ομάδα του επιπέδου της Αράζ να παρουσιάζεται τόσο ανταγωνιστική απέναντι μας και να παίρνει την πρόκριση.  Τελικά ο χρόνος που μεσολάβησε από την ήττα του πρώτου αγώνα δεν ήταν αρκετός και τώρα που το καταλάβαμε είναι ήδη αργά. Ας ελπίσουμε ο χρόνος μέχρι την έναρξη του πρωταθλήματος να είναι αρκετός.

ΥΓ. Γεμάτο γήπεδο υπήρχε, πίστη για την πρόκριση υπήρχε, ομάδα έτοιμη δεν υπήρχε…

Σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι με ελάχιστες καλές ευκαιρίες εκατέρωθεν, ο Μπράμπετς με κεφαλιά στο 77΄ έβαλε το πολυπόθητο γκολ, ο Κουέστα φώναξε ηχηρό παρών στις καλές ευκαιρίες του Ατρομήτου και ο ΑΡΗΣ μας σφιχταγκάλιασε την Ευρώπη σε ένα παιχνίδι που ήταν μετριότατος. Αναμένο το show των ανθρώπων του Ατρομήτου κατά την διάρκεια του αγώνα όπως και αυτό που ακολούθησε από τον συνήθη ύποπτο Πάμπλο Γκαρσία μετά την λήξη της αναμέτρησης.

ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΤΟ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΤΟ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ

Με το +6 που μπήκε η ομάδα στον αποψινό αγώνα το μοναδικό καταστροφικό αποτέλεσμα για την ομάδα μας θα ήταν η ήττα. Με αυτή τη λογική οι παίκτες μας παρουσιάστηκαν αρκετά διστακτικοί στο να βγουν μπροστά, να πιέσουν και να στριμώξουν τον Ατρόμητο στην περιοχή του κυνηγώντας το γκολ. Μια εικόνα  που έδωσε θάρρος στους αντιπάλους μας που έτσι και αλλιώς έπαιζαν το τελευταίο τους χαρτί για τις όποιες ελπίδες είχαν για την έξοδο στην Ευρώπη. Ο ΑΡΗΣ αμυνόταν καλά αλλά είχε τεράστιο πρόβλημα στη δημιουργία φάσεων κάτι που είχε να κάνει κυρίως με τις αργές μεταβιβάσεις, την έλλειψη πρωτοβουλιών και το «παιχνίδι με τον χρόνο» που ήταν καρφωμένο στο μυαλό των παικτών μας. Σε όλη αυτή την κατάσταση έβαλε το χεράκι του και ο Σιδηρόπουλος χάνοντας εντελώς τον πειθαρχικό έλεγχο και σπρώχνοντας τον Ατρόμητο προς την εστία μας με κάθε ευκαιρία.

ΤΟ ΓΚΟΛ Ο ΜΠΡΑΜΠΕΤΣ, ΤΟ «ΜΗΔΕΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟ» Ο ΚΟΥΕΣΤΑ

Όσο κυλούσε ο χρόνος ο ΑΡΗΣ βελτιωνόταν και έστω με κάποιες σπασμωδικές ενέργειες προσπάθησε να βρει γκολ. Στην τελική όμως απόφαση κανείς δεν είχε το καθαρό μυαλό και με ευκολία οι όποιες προϋποθέσεις για γκολ κατέληγαν στα σκουπίδια. Μια στημένη φάση έμοιαζε η μόνη μας ελπίδα για να σκοράρουμε και έτσι ακριβώς έγινε. Στο 76’ έγινε το κόρνερ με κοντινή πάσα, ακολούθησε το γέμισμα με τον Μπράμπετς να παίρνει την κεφαλιά και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Στο φινάλε της αναμέτρησης με τον Σιδηρόπουλο να σπρώχνει τον Ατρόμητο για την ισοφάριση λίγο έλειψε να αυτοκτονήσουμε. Ευτυχώς ο Κουέστα για 2^η φορά στην αναμέτρηση έκανε μια σπουδαία απόκρουση και διατήρησε ανέπαφη την εστία μας!

ΜΕ ΚΑΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΠΗΡΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ

Δεν ξέρω πως το είχε διαβάσει ο Ουζουνίδης το σημερινό παιχνίδι και το είχε οργανώσει με τους παίκτες του, σίγουρα όμως ο ΑΡΗΣ δεν ήταν αυτός που έπρεπε. Παρόλα αυτά δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε ότι η ομάδα κόντρα σε μια μαχητική ομάδα και έναν προκλητικό διαιτητή δέχθηκε ουσιαστικά μόλις 2 με 3 και στο τέλος βρήκε και το γκολ της νίκης. Λίγοι παίκτες ξεχώρισαν αλλά αυτό που κυρίως ήταν το πρόβλημα ήταν η λογική με την οποία αντιμετωπίσαμε συνολικά το παιχνίδι. Και αυτό φάνηκε και από τις αργοπορημένες και περιορισμένες αλλαγές του Ουζουνίδη που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν και πολλά στην εικόνα μας. Υπήρχε όμως θέληση, υπήρχε πίστη για τη νίκη και αυτό βγήκε στο τέλος ακόμη και αν η απόδοση μας δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει και θα πρέπει στα εναπομείναντα παιχνίδια να δούμε έναν πιο αποφασιστικό ΑΡΗ.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΡΙΑΚΟ ΕΧΕΙ ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΟΥ

Σε κανέναν δεν άρεσε η ομάδα σήμερα αλλά το ότι κατάφερες να πάρεις αυτό που ήθελες χαλώντας ουσιαστικά όλο το σχέδιο όπως είχε στηθεί εξαρχής(συν την έκτακτη παρουσία του Σιδηρόπουλου) έχει την αξία του.  Ευτυχώς Μπράμπετς και Κουέστα «καθάρισαν την μπουγάδα» και επέτρεψαν σε όλους εμάς να παρακολουθήσουμε με άλλη διάθεση το plan B του Πάμπλο Γκαρσία και των ανθρώπων του Ατρομήτου που ακολούθησε το τελικό σφύριγμα της λήξης. Σίγουρα θα προτιμούσαμε να τους είχαμε πατήσει… αλλά μετά θα έλειπε το pablo show. Έτσι ρε Αρειανάρα, συνέχισε να τους πονάς με κάθε ευκαιρία!

ΥΓ. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή να εξαλειφθούν τα υβριστικά συνθήματα και οι αντεγκλήσεις εντός των γηπέδων και αγωνιστικών χώρων. Κανείς όμως δεν πέθανε από ύβρεις… και καλό είναι να το θυμούνται όλοι αυτοί που υποκριτικά και επιλεκτικά θίγονται όταν κάποιος τους βρίσει. Τώρα αν όλα αυτά υποκινούν τη βία, καλό τότε είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές εντός γηπέδων που πληρώνονται για να φέρονται σαν επαγγελματίες να κάνουν την αυτοκριτική τους προτού κουνήσουν το δάχτυλο στον οποιοδήποτε.

Κανένα περιθώριο δεν άφησε ο ΑΡΗΣ μας στον ΟΦΗ να αντιδράσει και με τον συνήθη ύποπτο Μορόν που σκόραρε 2 φορές πήρε τη σημαντική νίκη! Ανώτερος ο ΑΡΗΣ μας σχεδόν σε όλη την διάρκεια του αγώνα με την αναποτελεσματικότητα, την ατυχία και τον Κατσικογιάννη και το VAR να είναι τα μοναδικά προβλήματα που έπρεπε να ξεπεράσει. Μια νίκη που θα έπρεπε να είχε έρθει πιο εύκολα βάσει της εικόνας του αγώνα αλλά από την στιγμή που πήραμε τους 3 βαθμούς ελάχιστη σημασία έχει.

ΚΑΤΑΙΓΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ

Με τον Ουζουνίδη να φαίνεται να έχει βρει για τα καλά ένα σταθερό σχήμα ο ΑΡΗΣ μπήκε από την αρχή του αγώνα με την ίδια σοβαρότητα και συγκέντρωση που είχε δείξει στην Τρίπολη. Με ευκολία κυκλοφορούσαμε την μπάλα προς την επίθεση και με γρήγορες μεταβιβάσεις καταφέρναμε κυρίως από τα πλάγια να γινόμαστε απειλητικοί. Παράλληλες σέντρες που ήθελαν ένα τσαφ για να καταλήξουν στα δίχτυα, σουτ που κατέληγαν μακριά από την εστία ή κόντραραν στα σώματα με την μπάλα να μην μας κάνει το χατίρι και μερικές αποκρούσεις του πολύ καλού Ναούμοφ ήταν η εικόνα ενός ημιχρόνου με τον ΑΡΗ απόλυτο κυρίαρχο. Όσο όμως δεν έμπαινε το γκολ υπήρχε το γνωστό άγχος.

Η ΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ 11 ΒΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ

Ότι δεν κατάφεραν ξανά και ξανά να πετύχουν οι παίκτες μας με τις ατελείς επιθετικές τους προσπάθειες το κατάφερε τελικά ο Μορόν από τα 11 βήματα στο 61. Ο Κουμπαράκης στο VAR είδε το καθαρό χέρι και ο Ισπανός με ωραία εκτέλεση έκανε το 1-0. Ο ΟΦΗ ξαφνικά εμφανίσθηκε στο γήπεδο χωρίς όμως να γίνεται απειλητικός. Αντιθέτως ο ΑΡΗΣ κατάφερε και βρήκε έστω και με τυχερό τρόπο το 2^ο γκολ από τον Μεντίλ όμως ο Κατσικογιάννης και VAR συνεργάστηκαν άψογα και βρήκαν παράβαση  για να το ακυρώσουν. Παράβαση που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν δει τη φάση. Βέβαια ο Κατσικογιάννης από την αρχή του αγώνα είχε καταφέρει να επιβεβαιώσει τις φήμες αφήνοντας επιδεικτικά το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων μας ατιμώρητο όπως και τους ψεύτικους τραυματισμούς καθυστερήσεις ακόμη και εκεί που δεν υπήρχε καν υποψία για αληθινό τραυματισμό. Τέλος στο άγχος που παραδοσιακά προκαλεί αυτό το εύθραυστό 1-0 έδωσε και πάλι ο Μορόν στο 93! Ο Ισπανός έκλεψε την μπάλα στο κέντρο, κουβάλησε την μπάλα μέχρι την αντίπαλη εστία και με ωραίο σουτ έγραψε το τελικό 2-0! Κλειδώνοντας με τον καλύτερο τρόπο μια νίκη που δικαιούταν η ομάδα μας χωρίς την παραμικρή αμφιβολία.

ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΟΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ

Με τον ΑΡΗ μας να καλείται να διατηρήσει τα κεκτημένα χωρίς καν να γνωρίζει αν αυτός ο δρόμος θα οδηγήσει τελικά στην Ευρώπη υπήρχε ο φόβος ότι η ομάδα μπορεί να έχανε εντελώς τη συγκέντρωση της σε αυτά τα πλέιοφς . Στην πράξη όμως βλέπουμε τον Μαρίνο Ουζουνίδη να έχει καταφέρει να βρει ένα σχήμα αλλά και γενικότερα να έχει πείσει τους παίκτες του να παραμείνουν σοβαροί και να μπαίνουν αποφασισμένοι στα παιχνίδια. Έτσι παρουσιάστηκε ο ΑΡΗΣ μας στην Τρίπολη, έτσι ακριβώς τον είδαμε και σήμερα. Με τους περισσότερους παίκτες να έχουν θετική παρουσία το μόνο πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί ήταν ο γρίφος του γκολ. Όπως στο γκολ του Μεντίλ όπου κακώς ακυρώθηκε η τύχη μας χαμογέλασε σε όλες τις προηγούμενες προσπάθειες τίποτα δεν μας πήγαινε καλά. Σίγουρα όταν σουτάρεις στα περιστέρια ή δεν δίνεις την σωστή πάσα έχεις την ευθύνη αλλά στο ποδόσφαιρο έχουμε δει ότι χωρίς λίγη τύχη δεν πας πουθενά.  Η αντίδραση μετά το 1-0 δεν ήταν καλή γιατί χάσαμε τον έλεγχο του ρυθμού και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να διορθωθεί για τη συνέχεια. Στο σύνολο όμως του αγώνα ο ΑΡΗΣ μας ήταν κατά πολύ καλύτερος και αυτό είναι που μετράει.

ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ

Με τον Λορέν Μορόν να συνεχίζει και σήμερα την καλή παράδοση που έχει κόντρα στον ΟΦΗ ο ΑΡΗΣ μας πήρε τους 3 βαθμούς κερδίζοντας με 2-0 σε ένα παιχνίδι που βάσει της εικόνας θα έπρεπε να είχε έρθει πιο εύκολα. Το σημαντικό όμως είναι ότι η ομάδα όχι μόνο έκανε το 2 στα 2 σε αυτή τη σειρά αγώνων αλλά έχει δείξει ως τώρα ένα στιβαρό πρόσωπο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους αντιπάλους του. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να μπούμε στην τετράδα κανείς δεν μπορούσε να θεωρήσει δεδομένη αυτή την καλή εικόνα και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να πιστωθεί στον Ουζουνίδη και τους παίκτες του. Η καλή αρχή έγινε, περιμένουμε και την ανάλογη συνέχεια.

ΥΓ. Ρε κάτι συμπτώσεις! Από το 61΄ που σκόραρε ο Μορόν και μετά, ούτε μια φορά δεν παρέμειναν κάτω οι παίκτες του ΟΦΗ σε αντίθεση με τις εκνευριστικές καθυστερήσεις που προηγήθηκαν.

Σε ένα κακό ποιοτικά παιχνίδι με λίγες σημαντικές στιγμές ο ΑΡΗΣ μας αρκέστηκε στο Χ και στους 0 βαθμούς(!!!) παρόλο που για περίπου 35΄ έπαιξε με παίκτη παραπάνω. Ανεξήγητα διστακτική η ομάδα, σε κακή βραδιά οι περισσότεροι παίκτες, απογοητευτική η διαχείριση από τον Ουζουνίδη. Προσπάθησε ο κόσμος να αφυπνίσει την ομάδα και να την «πιέσει» να παλέψει για τη νίκη, στο τέλος όμως έφυγε σκασμένος και με μια τεράστια απορία για όλο αυτό που παρακολούθησε.

ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΣ

Με όλους τους παίκτες ετοιμοπόλεμους, την ΑΕΚ με τσακισμένη ψυχολογία και την ισοπαλία να μην έχει κανένα νόημα η λογική έλεγε ότι ο ΑΡΗΣ θα έπρεπε να έχει μοναδικό στόχο τη νίκη. Έλα όμως που στην πράξη είδαμε ένα άλλο έργο. Κόντρα σε μια ΑΕΚ που ήθελε αλλά δεν μπορούσε ο ΑΡΗΣ προτίμησε να αναλωθεί σε μια ανούσια κυκλοφορία στα μετόπισθεν έχοντας μονίμως το μυαλό του στην άμυνα. Τόσο κολλημένος στο να προσέξει τα νώτα του που ακόμη και όταν του δινόταν η ευκαιρία να φύγει γρήγορα στην αντεπίθεση ή να πιέσει σε καταστάσεις όπου ήταν ολοφάνερο ότι η άμυνα της ΑΕΚ φλέρταρε με το λάθος πάντα δίσταζε σπαταλώντας κάθε υποψία απειλής προς την αντίπαλη εστία. Ένα ολόκληρο ημίχρονο σπαταλήθηκε με τον ΑΡΗ να αμύνεται και να καθυστερεί δίνοντας την εντύπωση ότι το παιχνίδι κυλάει ιδανικά προς την πλευρά μας.

ΟΥΤΕ ΤΟ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ

Μπορεί η ΑΕΚ να μην μας άγχωνε με την εικόνα της αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν η ομάδα που προσπαθούσε να κερδίσει. Και ίσως στο τέλος να τα κατάφερνε αν δεν γινόταν η φάση του 58’ όπου ο Μορόν χόρεψε τους αντιπάλους του, ο Μήτογλου θίχτηκε που τον έκανε χαζό ο Ισπανός και απάντησε με ένα εσκεμμένο τάκλιν από πίσω. Κίνηση που ο Γερμανός ρέφερι ενστικτωδώς τιμώρησε ορθώς με απευθείας κόκκινη κάρτα παρά τις αντιδράσεις των ανθρώπων της ΑΕΚ και την σκανδαλώδη  παρέμβαση του VAR.  Με παίκτη παραπάνω λες δεν γίνεται… θα βγούμε μπροστά, θα το ψάξουμε το γκολ και ίσως το βρούμε. Και όμως όχι! Ουζουνίδης και παίκτες είχαν άλλη άποψη και προτίμησαν να διαχειριστούν το αριθμητικό πλεονέκτημα χωρίς να ρισκάρουν καθόλου. Μάλιστα το έκαναν σε τέτοιο βαθμό που επέτρεψαν την ΑΕΚ των 10 παικτών να φαίνεται ακόμη πιο απειλητική από ότι όταν έπαιζε με 11. Και κάπως έτσι αποφύγαμε την ήττα από την ΑΕΚ χωρίς όμως να κερδίσουμε βαθμό.

Η ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ

Τι must win games, τι προκρίσεις, τι τελικοί ο ΑΡΗΣ μας δυστυχώς στα κρίσιμα συνήθως μας κερνάει πίκρα… Σήμερα όμως ο Ουζουνίδης και οι παίκτες του σε αυτή την αρρωστημένη νοοτροπία πρόσθεσαν και κάτι το ανεξήγητο. Ανεξήγητο όπως η επιλογή να παίξεις για το Χ σε ένα παιχνίδι όπου ήξερες ότι το Χ δεν σου δίνει βαθμό. Το ήξερες από την αρχή, το ήξερες και όταν έμειναν οι αντίπαλοι με 10 παίκτες. Αποφάσισες όμως να κρατήσεις τους μηδέν βαθμούς και να παλέψεις επικοινωνιακά με το χαρτί του «δεν μας κέρδισαν». Ακόμη και ένα ευρύ ροτέισον ώστε να δοθούν ευκαιρίες και να προστατευτούν συγκεκριμένοι παίκτες ενόψει πλέιοφς θα ήταν πιο τίμιο από αυτό που παρακολουθήσαμε σήμερα. Τι είδαμε σήμερα; Μια ομάδα αποφασισμένη για το Χ και έναν προπονητή να δείχνει ικανοποιημένος με ότι έβλεπε μέσα στο γήπεδο.  Και άντε στο κέντρο δεν είχαν και τόσες επιλογές αν και μπορούσε να ρίξει τον Φετφατζίδη, στα πλάγια με τον Σαβέριο που έβγαλε σχεδόν όλο τον αγώνα όλα λειτουργούσαν μια χαρά; Κρίμα πάντως για τον Ουζουνίδη που για λίγο έδειξε ότι ίσως να μπορούσε να αλλάξει κάποια πράγματα στην ομάδα. Τελικά δεν μπορεί να ξεφύγει από τον γενικό κανόνα της μιζέριας που διέπει τους Έλληνες προπονητές και σίγουρα δεν μοιάζει ικανός να βοηθήσει να αλλάξει αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία της ομάδας μας που τόσο πληγώνει.

 ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ …ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΙ

Τι και αν άπαντες γνώριζαν εξαρχής ότι λόγω του παράλογου συστήματος διεξαγωγής των φετινών πλέιοφς η ισοπαλία δεν μας έδινε βαθμό, ο ΑΡΗΣ τον χαβά του. Πόσο μάλλον όταν έμεινε με 10 παίκτες η ΑΕΚ όπου φάνηκε ξεκάθαρα ότι η ομάδα μας στο πλάνο της ξέχασε να συμπεριλάβει τη λέξη νίκη. Γεμίζουμε με υπερηφάνεια… που δεν χάσαμε από αυτήν την μέτρια ΑΕΚ και ευελπιστούμε αυτή τη φορά μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος και την μίνι προετοιμασία, στην έναρξη των πλέιοφς να παρουσιαστεί η ομάδα βελτιωμένη και να κερδίσει τα αυτονόητα.

ΥΓ. Δεν είναι απαραίτητο για να κερδίσεις να παίξεις μπαλάρα και να μαγέψεις με την παρουσία σου μέσα στο γήπεδο. Είναι απαραίτητο όμως να θέλεις να κερδίσεις και να το δείχνεις.

ΥΓ2. Είτε 5-4-1 παίξεις, είτε 4-4-2 επιλέξεις είτε το «total football» με 2-3-5, αν παγώνεις πάντα το ρυθμό, γυρίζεις την μπάλα πίσω και κάνεις καθυστερήσεις μέχρι και στην αλλαγή ενώ παίζεις με παίκτη παραπάνω τα ίδια αποτελέσματα θα έχεις.